Karlı bir gecenin ardında uyandığım güneşli sabahların içimi ısıtması kadar seviyordum onu.

Genellikle düşlerimde yaşadığım gerçek sevgiydi belki de. Biçare arıyordum onu, sonraki zamanlarda da hiç durmadan aradım.

kim bilir belki de o, en karanlık gecelerimde bana yol gösterecek ışıktı. Kutup yıldızım olacağını nereden bilebilirdim ki ?

İşte o mükemmel duyguyu tekrar hissettim, koştum dışarıya tramvay yolundan aşağı bıraktım kendimi. Amaçsızdım.

Kalabalıklara arasında giderken daha da yalnız hissetmeye başladım. Beni çeken güç, sadece ona odaklanmamı istiyordu.

Koştum, yorulduğumu hissettim. Arkama baktığım da aslında pek bir mesafe kat edemediğimi gördüm.

Uçuşan fikirlerin arasında tekrar güç toplayıp ona doğru koştum.

Yetişemedim.