Sorgulama aşamasını geçeli epey zaman geçmiş. Artık bazı değerleri sorgulamadan ziyade olduğu gibi kabul etme noktasındayım. Ödün verdiklerimi bir kenara koymamla birlikte uçsuz bucaksız çöllerde süren seyahatimi tamamladığımı fark ettim. Son yenilenme dönemimde karşılaştıklarımı ayıklamanın muhteşemliğini kabullenmek zor geliyor, bunun da sebebi belli ; bırakmak zor gelir insana. Ne olursa olsun; eşya, fikir, insan ve bunun gibi bir çok şey daha…

Bazı kanayan yaralarımız ortak. Bir illüzyonun tam ortasındayız, peki nedir bu durum ? Doğruluğun tersi veya gerçeklerin çarpıtılmasıdır. Düşünüyorum da bu kadar çürümüşlüğün ve aşağılık insanların olduğu bir yerde yaşamanın ne manası var ki. Rezil insanlar her yerde ama bu kokuşmuşluk toplumun geneline yansımış durumda. Modern hayat diye tabir edilen zırva ve mevcut sömürü sisteminin insanların karaktersizliğiyle birleşmesinin ortaya çıkardığı rezil tablolara bakıyoruz. Bu içinde yaşadığımız devinim aslında kocaman bir resim sergisi, en kötü yanı ise gez gez bitmiyor. Gün geçtikçe kurtulmak imkansızlaşıyor. Ruhumuzu press makinesinde sıkıştırması da bu yüzden.