Çocukken hiç sevemedim berberleri. Ağlaya ağlaya götürüldüm berbere. Hep huysuzluk çıkardım. Çünkü saçımın kesilmesini istemiyordum. Şu an bunu düşünüyorum ve mantıklı bir neden arıyorum, ama nedeni yok. Nedeni yok dediysem mantıklı bir nedeni yok. Yoksa bir nedeni tabi ki var. Erkekler bilir, berber dayaması diye bir şey vardır. Berberin istemsizce veya isteyerek gerçekleştirdiği omza dayama suretiyle yapılan bu küçük sapıklığa berber dayaması diyoruz. Sözlük tanımı budur. Berberlik mesleği bu dayama üzerine kuruludur diyebiliriz. Müşteriyi rahatsız etmeden bu işlemi gerçekleştiren berberler başarılı sayılır. Berberler, Meksika sınırından Amerika’ya geçen insanlar gibi dikkatli olmak zorundadırlar. İşte, 2013′ e geldik, çocukken sahip olduğum berber fobisini düşünmeye başladım. Fobinin, berber dayaması dediğimiz hadisenin sonucu oluştuğu kanaatine varmam biraz uzun sürse de gerçeği bulduğumu düşünüyorum. Fobinin nedenini bulmam bazı gerçekleri değiştirmeyecek. Çocukken atlattığım badirelerin hepsinin boşa gittiğini biliyorum. Genetiği değiştirmek maalesef imkansız gibi bir şey. Ne genetiği ? diye sorarsanız söyleyeyim ; saç dökülmesi ve kellik genlerimde var. O yüzden, yıllar boyu berbere gitmeme çabam aslında pek bir anlam ifade etmedi. Sonuçta, belirli bir yaştan sonra saçlarım dökülecek.  Berbere gitmeye hasret kalacağıma eminim.