Çocukluk kabuslarımdan birisi de çöp şerbeti. Koku hafızamda yer eden kokuların en başında çöp şerbetinin o efsanevi kokusu var. Dünyanın öbür ucuna da gitsem tanıyabileceğim iğrenç bakteri ve virüs yuvası çöplerin oluşturduğu metan gazının o leş kokusu. Çöp şerbetinin hikayesi mahallelerde genelde şöyle gelişir ;

+Çöpün özsuyu olan çöp şerbeti, çöp kamyonundan sokağa döküldüğü andan itibaren 1 hafta boyunca leş gibi kokar. Kokunun tek ilacı yağmurdur.

+ Eğer yaz mevsimiyse kolay kolay yağmur yağmaz ve çöp şerbetinin kesif kokusu sokakta oynayan çocukların geleceklerine yön verir.

+koku hafızaları gelişen bu cocukların ileriki yillarda sanatın cesitli dallarina ve edebiyata ayri bir ilgi duymalari işten bile değildir.

+sokaktan baska oynayacak yeri olmayan bu cocuklar o kesif kokuya rağmen inatla hayata karşı gülümserler. Direnmeyi ögrenirler daha o yaşta

+çöp serbetinin o igrenc kokusu cocuklara mücadele etmeyi ögretmistir. Hayata karşı direnirler. Oysa burunlarinin diregi coktan kirilmistir.

+Hikayemiz burada bitti. O çocuklardan birisi de maalesef bendim. Çöp serbeti kokusuna ragmen maç yaptigimiz cılgın Adana zamanlarındaydık.