Otis johnson 25 yaşındayken hapise giriyor ve 69 yaşında çıkıyor, 44 yıl sonra gençliğinde yaşadığı şehir olan new york’a geliyor. Çok farklı bir şehirle ve hayatla karşılaşıyor. Haliyle gördüklerine inanamıyor. Cep telefonları, led tabelalar, devasa bilboardlar, bilgisayarlar vb ona öyle uzak şeyler ki. Cep telefonuyla konuşan insanları görünce kurduğu cümle ; “Herkes CIA veya FBI’dan mı oldu? Çünkü 60’lı ve 70’li yıllarda yalnızca onlar bu tarz cihazları kullanırdı.”
Ben böyle bir şey yaşasam büyük ihtimalle kafayı yerdim. En basitinden hapse girdiğimde cep telefonu diye bir alet yok. Dışarı bir çıkıyorum ve sokaklarda gördüğüm tablo ; kendi kendine konuşan insanlar. Ürkütücü.
Kategoriler:hayat
BİRTAKIM YAZILAR 
harika bir paylaşım. Adamın hayatın tadını çıkartmaya çalışması beni sevindirdi.
aynen, onca yıldan sonra hayata tutunmaya çalışması takdire şayan.
Sanırım biraz tuhaf olacak fakat adamın neden hapse girdiğini merak ettim doğrusu. Ve adamın yaşadığı şok da tahmin edilemez cinsten, ben olsam ben de kafayı yerdim herhalde.
adam cinayete teşebbüsten içeri girmiş. eğer kaynaklar güvenilirse. ilginç bir durum ya empati yapmak bile zor. 🙂
Vay be ne hayatlar var. İyde bi insan ne kadar hayattan böylesine kopuk olabilirki, hani illa bir şekilde bir iletişim kaynağı vesayre, tuhaf.!?
bu durum biraz da amerikadaki hapishanelerle alakalı diye düşünüyorum. Adamın dış dünyayla bağlantısını tamamen kestilerse böyle olması normal.
O da olabilir abi de bakma düşünmeden konuşup saçmalamışım yine. Adam hapiste. Aradan geçmiş kırk küsür yıl. Dört duvar arasından her ne kadar dışarısıyla bir şekilde iletişimi olsa dahi hangi akla mantığa sığar Allahaşkına yaşanıp geçen kırk yılı hayalinde canlandırmak. Ben söyliyim imkansız sonrada benim gibi böyle bilip bilmeden yaşayıp anlamadan atıp tutarsın işte. Ben aldım dersimi eyvallah.
estağfurullah ne saçmalaması 🙂 yorum farklılıkları elbette olacak. Adamın yaşadığı süreci tam olarak bilmediğimiz için komplo teorileri üretiyoruz. Gayet normal aslında.