Her çocuk da oluyor mu pek bilgim yok ama benim küçükken bazı takıntılarım vardı. Mesela bakkaldan bir şey alacaksam illa ona dokunmam gerektiğini hissederdim. Bakkala giderdim boyumun yetişmediği yerdeki çikolatayı illa ben almak isterdim yanımda büyük birisi varsa o beni kaldırırdı. Kendi ellerimle o çikolatayı alırdım. Öyle garip bir çocukluk geçirdim. Çocukluğumun bir döneminde aşırı titizdim mesela. Temizlik takıntım vardı o yaşlarda, ileri ki yıllarda geçti tabi öyle şeyler. Büyüdükçe pis ortamları daha çok sever oldum. Pislik moduna geçtikten sonra 8-9 yaşlarında patlayıcılara merak saldım. zaten küçük yaşlardan beri beri ateşle oynamaktan hep hoşlandığım için patlayıcılar bana uzak değildi. Mesela evdeki kağıtları lavabonun içinde yakmak benim için tarifsiz bir zevkti. Bu dediklerime, dışarıda çalı çırpı yakmayı da ekleyebilirim. Torpil, kızkaçıran, ufo, fişek gibi eğlenceli ama bir o kadar da tehlikeli patlayıcılardan uzun yıllar kopamadım. Eşşek kadar oldum şu an bir bakkalda satıldığını görsem hiç çekinmeden alır patlatırım. Torpil çocukluğumun en heyecan verici patlayıcısıydı. Karınca yuvalarına, soda şişesi, plastik boru ve envai çeşitlilikte yerlere sokup patlatmışlığım var.

Özellikle ufo acayip bir şeydi o dönem, jetgiller izleyen nesilden olduğum için uzay gemilerine ayrı bir ilgim vardı. Uzayla ilgili filmlerle de haşır neşir olmam ufo patlayıcısına ilgimi arttırmıştı. O yıllardaki en büyük hobim ;  okul harclıgımı biriktirip ufo almaktı. Yemez içmez paramı patlayıcılara yatırırdım. Çocukluk işte…

Ufo patladıgı zaman uzay mekiği gibi yukarı cıkardı ve biz cocuklar ufoyu hayranlıkla izlerdik. Güzel günlerdi heyecanlıydı. Son 15 yılda teknolojinin çok hızlı gelişmesiyle sıradanlaştık, monoton bir hayatımız oldu. Hep çocuk kalmak isterdim, dertsiz tasasız bir hayat ne güzel olurdu 🙂