Bazen ne yapacağınızı bilmeden uğraşırsınız ya, koşturursunuz ama nafile. Şu anda bu yazıya başlarken aynı bu şekilde hissediyorum. Ne diyeceğimi toparlamaya çalışsam da nasıl aktarırım bilmiyorum. Kafam gerçekten çok karışık. Üzgünüm.

Rezaleti dibine kadar yaşadığımız şu günlerde bir insan nasıl hissediyorsa öyle hissediyorum. Toplumun bütün etmenlerinde tezahür eden sıkışmışlık hissi ve tükenen umutların ne anlama geldiğini anlamaya çalışıyorum, kendi sıkıntılarımdan başımı kaldırdığımda gördüğüm tablo ne yazık ki hiç umut vaad etmiyor. Önümü görmek son dönemde bir hayli zorlaştı. Bu zorluğun kolektif bilinçle hemhal olmasıyla bazı konularda bir kez daha yalnız olmadığımı görüyorum. İşsizlik, ekonomik bunalım, depresyon, stres ve daha niceleri. Benzer sıkıntıları hep birlikte yaşıyoruz, büyük bir kitleden bahsetmek gerekiyor bunları anlatmak için.

Ekonominin sosyal olaylar üzerinde ne kadar etkili olduğunu bugünlerde tekrar görüyoruz. Ülkemizdeki ekonomik kriz, hane halkı borçlanması ve işsizlik insanları intihara sürüklüyor. İnsanlar borca batmış durumda, hayat aşırı pahalı ve ortama çaresizlik hakim. Borçları yüzünden intihar eden birçok insan duyduk ama bu son dönemdeki siyanür meselesi hafife alınacak bir durum değil. Kimseyi yargılamak istemiyorum ama bir insan kendisiyle beraber çocuklarını nasıl ölüme sürükleyebiliyor ? Bu nasıl bir gözü dönmüşlüktür ? bana göre yaşanan vicdansızlığın dik alasıdır. Kişilerden önce ülkemizin durumu beni korkutuyor.

Geçenlerde trajikomik bir şey oldu. Önlem olarak, siyanür satışı yasaklandı. İntihar etmek isteyen ağrı kesici içerek yine yapar. Siyanürü yasaklamak gerekli bir şey ama maalesef bu çözüm değil. Ülkede, ekonomik krizi nasıl çözeriz diye uğraşan yok. Esas sıkıntı bu.