Geçen ay okuduğum, Herbert MARCUSE‘ a ait ” Özgürlük üzerine bir deneme ”  kitabından bazı kısımlar…

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Kapitalizm refah toplumunda tüm yeteneklerini gösterir. Dinamiğinin iki ana kaynağı- meta üretiminin ve üretici sömürünün artışı- birleşerek özel ve kamusal yaşamın tüm boyutlarına nüfuz ederler.Mevcut malzeme ve düşünsel kaynaklar(özgürlüğün olanağı) yerleşik kurumları öylesine aşmışlardır ki, sistemin devam etmesini sadece savurganlığın, yıkımın ve denetimin sistematik olarak artışı sağlayabilir. Polisin, mahkemelerin, halk temsilcilerinin, halkın kendisinin baskılarından kaçan muhalefet, kendini gençler ve entelejansiya arasında yayılmış isyanda ve zulme uğramış azınlıkların gündelik mücadelelerinde dışa vurur. Silahlı sınıf mücadeleleri dışarıda sürdürülür ; zengin canavarla savaşan yeryüzünün lanetlileri tarafından.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Müstehcenliğe verilen tepki utanmadır ve genellikle bir tabuyu ihlal etmeye eşlik eden suçluluk duygusunun fizyolojik göstergesi olarak yorumlanır. Refah toplumu uygarlığın en temel bazı tabularını çiğnemesine rağmen, bu toplumun müstehcen sergilenişleri normalde ne utanma ne de suçluluk duygusuna neden olur.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Yasal olarak kurulmuş devlet kurumları ve temsilcileri ve halkın çoğunluğu dışında, kim kendini yerleşik bir toplumun yargıcı olarak görme hakkına sahip olabilir ki ? Bunlar dışında sadece kendi kendini atamış bir seçkin ya da böyle bir yargı hakkını kendinde gören liderler.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Alternatif, demokratik evrime karşı radikal eylem değil, statükonun ussallaştırılmasına karşı değişimdir.

Herbert Marcuse – Özgürlük üzerine bir deneme